Tijdens een kampeerweekendje viste ik een oude Libelle uit de papiercontainer op de camping.

Bij het openslaan van het tijdschrift viel me gelijk onderstaande ontroerende brief op.

De briefschrijfster vertelt over de laatste momenten met haar man. Hoe ze voelde dat ze bij hem moest zijn en nog net op tijd zijn overgang naar de andere wereld kon meemaken.

En hoe ze later ontdekte dat zijn horloge exact op het tijdstip van overlijden stilstond.

In mijn praktijk hoor ik mensen vaak soortgelijke verhalen vertellen. Over een klok die stilstaat, knipperende lampen of een levendige droom, net op het tijdstip dat degene waarover gedroomd werd overleed.

Ook vertellen mensen dat ze hun dierbare om zich heen voelen of dat ze nog steeds tekens krijgen die niet anders te verklaren zijn dan dat ze er nog steeds zijn, alleen dan niet meer in fysieke vorm.

Een prachtig licht en een gevoel van warmte om je heen als je heel verdrietig bent, een betekenisvol liedje dat je bijna nooit hoort dat ineens op de radio gedraaid wordt, terwijl je net gevraagd hebt om een teken, een tekst in een boek dat een antwoord lijkt te geven op een vraag die je stelde, een vlinder die op je arm landt als je net aan je geliefde denkt…in november.

Talloze voorbeelden van tekens zijn er te geven.

Vaak komt ons hoofd er tussen en vertellen we onszelf dat het vast ‘toeval’ is, maar als jij de mogelijkheid tot het ontvangen van tekens en contact ervaren erkent, zul je zien dat ze steeds vaker op je pad komen. Zien is geloven..

Het is fijn dat deze verhalen steeds meer en zonder schroom gedeeld worden. En niet alleen bij mij in de praktijk, of in bladen als Paravisie of Happinez, waarin spirituele onderwerpen vaker worden belicht, maar ook bijvoorbeeld ‘gewoon’ in de Libelle. 

Want zo zou het moeten zijn, dat je gewoon aan de koffietafel moet kunnen vertellen over je geliefde die je zo mist en nog vaak om je heen voelt en waar je ook mooie tekens van krijgt, waardoor je niet twijfelt… hij of zij is er nog gewoon.