Heelworden

Je bent al heel.

Je kunt niet ‘niet heel' zijn, ook als je je verdeeld voelt, er stukjes van jezelf wegraken of verborgen zijn.

Je komt ergens vandaan waar alles al helemaal goed is. Het kan dus niet anders zijn dan dat je al perfect en ‘heel’ geboren bent.

Maar dan komen algauw die eerste barstjes, de kwetsuren, waardoor het gevoel ontstaat dat je ‘stuk’ bent.

Toch ben je nog even compleet als dat je altijd al was, ook al lijkt dat niet zo.

Het echte, wezenlijke deel van jezelf is helemaal niet stuk.

Maar als je bijvoorbeeld een ei laat vallen, is het toch ook niet meer heel?

Dat zou je denken, maar dat is enkel de vorm.

Al is het gebroken, het ei blijft in essentie een ei.

We kijken enkel met onze aardse ogen en vanuit het aardse stuk waarin we zitten. Het gevoel niet goed genoeg te zijn. Het idee dat er wat aan ons mankeert, ontbreekt of dat we gebroken zijn. 

In de kern ben je echter nog steeds dat perfecte, al helemaal goede, hele ei.

In deze metafoor staat het ei symbool voor de ziel, dat deel van jou wie jij werkelijk bent.

Sterk, puur en onaantastbaar. Vol leven, potentie, levenskracht.

Wat was er eerder, het lichaam of de ziel? 

Logischerwijs zou je ervan uit kunnen gaan dat de ziel er al was. In een ongeziene wereld vol liefde, eenheid, harmonie en volmaaktheid.

Totdat ze besloot geboren te willen worden op deze aarde, vol tegenstellingen en afgescheidenheid…om hier te ervaren hoe het is om je ‘niet heel’ te voelen.

In onze maatschappij met alle regeltjes, ogenschijnlijke verschillen, normen en oordelen kan bijna niemand er aan ontkomen; je loopt scheurtjes op, flinke barsten of je valt zelfs helemaal uit elkaar.

Het leven laat je kwetsbaar voelen en soms voel je je dus ‘stuk’. Je essentie kan echter niet stuk zijn. 

Het is enkel de vorm, je persoontje - de rol die je hier aanneemt in het lichaam dat je ter beschikking is gesteld - die zichzelf als stuk ervaart.

Jij hebt je als mens een rol aangemeten en baant je een weg door de wirwar van mooie en minder fijne ervaringen, omstandigheden en situaties dat leven heet. 

We gaan zó op in die rol en al die dagelijkse toestanden, dat we helemaal vergeten zijn dat we al helemaal oké waren toen we de keuze maakten om als ziel in dit lichaam en met deze persoonlijkheid op aarde geboren te worden.

Het is een hele kunst om je weer te herinneren wie je écht bent en waar je vandaan komt. Om weer heel te ‘worden’.

Een pittige opdracht, vooral als het voelt alsof je letterlijk in stukjes ligt. Hoe kan je dan heel worden of het zelfs al zijn?

De weg naar binnen vinden, naar je eigen kern van heelheid, je essentie, je ziel in al haar glorie.

Leven vanuit je ware zelf, wetende dat je alles al in je hebt, je hart volgen, dwars door alle stemmen heen die je vertellen waar je allemaal aan moet voldoen of waarin je tekort schiet (of misschien is het wel alleen je eigen stem die je dat allemaal influistert) 

Ga er maar aanstaan, om alle stukjes op te rapen en weer op zijn plek te krijgen. Zodat je je daadwerkelijk heel voelt, genoeg en compleet en dat ook gaat leven. Helemaal zoals je bedoeld  bent te zijn toen je op aarde kwam. 

De kans is groot dat het hier op aarde toch niet helemaal lukt om jezelf te ervaren zoals je werkelijk bent.  En het lukt ook niet altijd om een ander net zo te zien. Dat is nu eenmaal waarom we hier zijn, om ervaringen op te doen in deze niet zo perfecte wereld.

Als we het leven verlaten, ons lichaam loslaten, keren we uiteindelijk weer terug naar onze oorspronkelijke, volmaakte staat van zijn.

Maar hoe zonde is het om daar op wachten als we er hier al een mooi begin in kunnen maken.

Alles begint met ‘ei’-genliefde..